Giulia Achenza, geboren in Olbia en gevestigd in Milaan, mag dan wel leven in een stad die omgeven wordt door een web van tradiionele 'haute couture', ze brengt toch iets erg dynamisch en verfrissends in elke kortfilm die ze maakt. Ze is nog steeds maar 28 jaar oud, maar heeft wel al gewerkt met alle grote namen, van Emilio Pucci tot Etro, van Armani tot Marras. 

Ze is niet bang om haar invloeden te tonen: een liefde voor filmgenres uit de oude wereld - van de Italiaanse horror van Giallos tot korrelige film noir - loopt als een rode draad door haar werk. De romantiek van paarden wordt gecombineerd met adembenemende vleugjes melancholie en melodrama. Er is een typerende dromerigheid en natuurbesef dat in al het werk van Achenza terugkeert. Daarmee drukt ze haar stempel. "Ik zie anderen het liefst door mijn lens en vanuit mijn gezichtspunt," legt ze uit. "Mijn creatieve proces start vanuit mijn intimiteit - een intern vergrootglas waarmee ik analyseer wat ik in de buitenwereld waarneem". 

In haar recentste werk voor Marta Martino kronkelt een fragiele porseleinen vrouw eerst sensueel over een verlichte vloer, vooraleer haar poëtische overpeinzingen over verlossing voor een ongemakkelijk effect door een vocoder worden gehaald; in haar werk 'White Island' voor Etro wordt het eiland Sardinië een spookachtige achtergrond voor twee geliefden die vastzitten in een eindeloze achtervolging.     

"Ik speel liever met het contrast tussen iets vuils en iets zuivers, dan dat ik iets elegants en evenwichtigs maak," zegt Achenza. "Het is een erg vrouwelijke stijl." De erg productieve artiest lijkt ook in 2018 niet stil te vallen. En het lijkt alsof werk voor haar een noodzakelijke drang is - "Ik geloof dat alle mensen die in een creatief beroep werken op een of andere manier iets in zichzelf proberen te bezweren met wat ze doen".