Deze Londenaar rapt waarheid na waarheid over deze stad in verandering.

Als ik Jelani Blackman vraag hoe hij zijn sound aan een buitenstaander zou beschrijven, zegt hij "donker, dancey." Maar daarmee onderschat hij zichzelf. Sinds zijn debuut op de scene in 2014 met "Twenty//Three" heeft deze rapper uit West-Londen naam gemaakt als een veelzijdige, vindingrijke muzikant die nu eens donker als Blue Daisy en dan weer vol soul als Frank Ocean klinkt. Hij maakte zelfs een jungle-geïnspireerde mixtape (Jelanji) en vond toch ook een plek in zijn artistieke visie voor een feature op een track met ambient overlord Brian Eno.

"Ik denk dat ik een artiest werd zonder daar echt voor te kiezen," zegt Blackman als ik hem vraag hoe het allemaal begon. "Ik heb altijd al muziek gemaakt - op mijn negende begon ik saxofoon te spelen, en ik begon ook al op jonge leeftijd te rappen. Ik bleef gewoon altijd muziek maken, en op een bepaald moment werd dat iets wat ik echt ernstig kon nemen, als mijn beroep."

Blackman groeide op in Ladbroke Grove in West-Londen en heeft tijdens zijn tienerjaren de gentrificatie in Londen van op de eerste rij meegemaakt. "Het was ongelooflijk om mijn buurt zo te zien veranderen sinds de jaren waarin ik er opgroeide." Gentrificatie is tegenwoordig een echt modewoord, maar in die tijd sprak niemand er echt over. Londen is chaos, maar ik kon niet zonder leven. Het vergt zo veel van je om hier op te groeien en je jeugd door te komen. Zo veel van mijn vrienden hebben het zo zwaar gehad en zo veel gemist omdat ze opgroeiden op een plek met zo veel concurrentie en een enorme kloof tussen rijk en arm."

Het eerste wat opvalt bij Blackman is zijn stem, diep als een Siberische diamantmijn. Daarna vallen zijn teksten op. "Ik schrijf veel over lange nachten," legt hij uit, "en veel over liefde. Ik ben daar een tijdje mee gestopt en schreef dan meer diepe teksten over mezelf, maar nu denk ik terug vooral aan vrouwen."

"She don't want my love but she do want my money / Well, I do have enough but you can't have any," rapt hij op "Not You", het openingsnummer van zijn nieuwe EP genaamd 5-8, “It's a cold, cold night every night in my city / The broke die young and the rich die pretty”. Dat fragment weerspiegelt de claustrofobische en confessionele, maar toch rustgevende sfeer van zijn nieuwe materiaal. Het is een EP die kwetsbaarheid en emotie probeert te doorgronden door het prisma van Londen als utopie én dystopie. Kort samengevat: Blackman rapt over de dingen waar hij het meest van afweet.

"Ik heb altijd al muziek gemaakt - op mijn negende begon ik saxofoon te spelen, en ik begon ook al op jonge leeftijd te rappen. Ik bleef gewoon altijd muziek maken, en op een bepaald moment werd dat iets wat ik echt ernstig kon nemen, als mijn beroep."